Ακολουθήστε μας

Απόψεις

Σε έναν κόσμο γεμάτο υποκρισία, ο Ντιέγκο έμεινε άνθρωπος

Σαν χθες, στις 30 Οκτωβρίου, θα γιόρταζε τα γενέθλιά του ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ο άνθρωπος που γεννήθηκε στο χώμα της φτώχειας και έφτασε να γίνει θρύλος, χωρίς ποτέ να ξεχάσει από πού ξεκίνησε. Γιατί ο Ντιέγκο δεν ήταν απλώς ένας ποδοσφαιριστής. Ήταν φωνή, ήταν σύμβολο, ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι το ταλέντο δεν έχει ταξικό πρόσημο, αλλά η ζωή έχει.

Από τα στενά του Φιορίτο, σε μια οικογένεια οχτώ παιδιών, μεγάλωσε μέσα στη στέρηση και την αδικία. Ο πατέρας του δούλευε ασταμάτητα, η μητέρα του παρίστανε την άρρωστη για να μη φάει και να περισσέψει φαγητό για τα παιδιά. Ο Μαραντόνα κουβάλησε πάντα μέσα του αυτή την εικόνα. Ήταν η πυξίδα του, η μνήμη που τον κράτησε γειωμένο, ακόμα κι όταν όλος ο κόσμος τον αποθέωνε.

Όταν μιλούσε για φτώχεια και κοινωνική ανισότητα, δεν το έκανε από θέση άνεσης. Το έκανε από μνήμη. Από εμπειρία. “Με κατηγορούν ότι μιλάω για τους φτωχούς ενώ έχω λεφτά”, έλεγε. “Ξεχνούν όμως από πού προέρχομαι. Από μια οικογένεια που ήξερε τι σημαίνει να πεινάς.” Δεν ήταν λόγια για τις κάμερες, ήταν μια κραυγή αλήθειας σε έναν κόσμο που προτιμά να ξεχνά.

Ο Μαραντόνα πίστευε ότι ο αθλητής δεν πρέπει να είναι διακοσμητικός. Πίστευε πως όποιος έχει φωνή, οφείλει να τη χρησιμοποιεί. Δεν ήθελε να είναι ήρωας των διαφημίσεων, αλλά των ανθρώπων που δεν είχαν μικρόφωνο. “Δεν χρειάζεται να πας πανεπιστήμιο για να ξέρεις πότε οι άνθρωποι υποφέρουν”, έλεγε με εκείνο το γνώριμο πείσμα του. Και αυτό ήταν όλο το πιστεύω του σε μία φράση.

Όταν χαρακτήρισε τον εαυτό του “Τσε Γκεβάρα του ποδοσφαίρου”, δεν το έκανε για να προκαλέσει ή να φανεί ρομαντικός. Το είπε γιατί πίστευε πως το παιχνίδι, όπως και η ζωή, έχει στρατόπεδα. Κι εκείνος διάλεξε με ποιον θα σταθεί. Στο πλευρό των φτωχών, των αποκλεισμένων, των ανθρώπων που κανείς δεν βλέπει. Ήταν με τον λαό του, όχι με την εξουσία. Με τους εργάτες και τους μικρούς, όχι με τα αφεντικά των συλλόγων ή των ομοσπονδιών.

Στήριξε τον Φιντέλ Κάστρο και τον Ούγκο Τσάβες, όχι γιατί συμφωνούσε με κάθε πολιτική τους, αλλά γιατί πίστευε στο δικαίωμα ενός λαού να μην γονατίζει μπροστά στους ισχυρούς. Μιλούσε ενάντια στο ΔΝΤ, μιλούσε για την Αργεντινή, για τη Λατινική Αμερική, για εκείνους που δεν είχαν ποτέ δικαίωμα στην ελπίδα.

Ο Μαραντόνα δεν ήταν άγιος. Ήταν άνθρωπος. Με λάθη, υπερβολές, πάθη. Αλλά δεν υποκρίθηκε ποτέ. Δεν προσπάθησε να φανεί κάτι που δεν ήταν. Δεν φόρεσε ποτέ τη μάσκα του «καθωσπρέπει» πρωταθλητή. Και ίσως αυτό να είναι που τον κάνει αθάνατο. Γιατί, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο επιτηδευμένες εικόνες, ο Ντιέγκο έμεινε αληθινός.

Σαν χθες θα ήταν τα γενέθλιά του. Και ίσως, κάπου, σε μια φτωχογειτονιά της Νάπολης ή του Μπουένος Άιρες, κάποιο παιδί να κλωτσάει μια παλιά μπάλα στο χώμα, ονειρευόμενο μια καλύτερη ζωή. Αυτό ήταν ο Μαραντόνα: η απόδειξη ότι το όνειρο μπορεί να ξεκινήσει από το τίποτα και να φτάσει παντού, αρκεί να μη ξεχάσεις ποτέ από πού ξεκίνησες.

Απόψεις

Σπουδαία νίκη μεν, «φωνάζει» για ενίσχυση δε

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ:

Τα «μπλόκα» των αγροτών είναι γεγονότα της επικαιρότητας που απασχολούν τα δελτία ειδήσεων. Το «μπλόκο» που πήγε να στήσει ο Τάσος Σιδηρόπουλος είναι αυτό που κατάφερε να ξεπεράσει ο Δικέφαλος του Βορρά, ωστόσο η αναμέτρηση στην Βοιωτία ανέδειξε κενά που επιβάλλεται να καλυφθούν αν ο ΠΑΟΚ θέλει να κυνηγήσει μέχρι τέλους τους στόχους του.

 Γράφει ο Παναγιώτης Μαυρόπουλος 

Μια αναμέτρηση με πολλές παγίδες κλήθηκε να δώσει χθες η ομάδα του Λουτσέσκου. Είχε να αντιμετωπίσει μια εκ των εκπλήξεων του πρωταθλήματος, μια εξαιρετική ομάδα όπως είναι ο Λεβαδειακός και δικαίως βρίσκεται αυτή την στιγμή στην 4η θέση του βαθμολογικού πίνακα.

Οι «ασπρόμαυροι» βρέθηκαν νωρίς πίσω στο σκορ, σε μια ολιγωρία της άμυνας τους. Ευτύχησαν να ισοφαρίσουν σε ένα κρίσιμο σημείο με τον Οζντόεφ να παίρνει την κεφαλιά, την μπάλα να χτυπάει στον Όζμπολτ και να καταλήγει στα δίχτυα. Οι γηπεδούχοι πήραν ξανά κεφάλι στο σκορ, σε μια εξαιρετική μετάβαση, με τρομερή ταχύτητα. Ο ΠΑΟΚ είχε και πάλι γρήγορη αντίδραση, ξανά με τον Ρώσο χάφ, και πάλι από κόρνερ. Η κόκκινη που παίρνει ο Μεϊτέ λίγα λεπτά αργότερα, είναι καθαρά θέμα κόπωσης. Σερί ενενηντάλεπτα, για ένα ιδιαίτερο κορμί είναι κακή διαχείριση από την πλευρά του Ρουμάνου τεχνικού. Ίσως η αποβολή ήταν ο μοναδικός τρόπος να μην αγωνιστεί την Τετάρτη στον αγώνα Κυπέλλου. Μια κάρτα την οποία δικαίως είδε ο Γάλλος χάφ, ενώ σε κάποιο άλλο γήπεδο, άλλος χάφ, Ελληνικής καταγωγής σε ίδιο μαρκάρισμα, δεν ούτε την κίτρινη.

Με παίχτη λιγότερο και την πλάτη στον τοίχο, η ομάδα συγκεντρώθηκε, με τον Λεβαδειακό να αιφνιδιάζεται που βρέθηκε με την μπάλα στην κατοχή του, καθώς το ατού του είναι η γρήγορη μετάβαση. Ο Γιακουμάκης ότι δεν έκανε λίγο πριν την συμπλήρωση των 90′, το έκανε στις καθυστερήσεις, έπειτα από μια τρελή κούρσα του Τάισον, με τον Τσοκάι να μην προλαβαίνει να του κάνει ούτε φάουλ. Δικαιώθηκε ο Λουτσέσκου, για την επιλογή του να κάνει αλλαγή στην αλλαγή τον Ντεσπότοφ, ελέω της αποβολής. Απόδραση που στέλνει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, κυρίως σε αυτούς που χθες στο πειθαρχικό τα έκαναν μαντάρα, αλλά κλείνοντας και τα μάτια τους σε καταφανέστατο πέναλτι.

Το έτερο μήνυμα της βραδιάς είναι πως η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση. Η θετική πλευρά είναι πως μετράμε αντίστροφα για την έλευση του Ζαφείρη, ο οποίος θα είναι διαθέσιμος με τον ερχομό του νέου έτους.  Το μεγάλο πρόβλημα είναι στο κέντρο της άμυνας, όπου η μόνη σταθερά λέγεται Γιάννης Μιχαηλίδης. Ο Κεντζιόρα φέτος δεν θυμίζει σε τίποτα τον τίμιο Πολωνό στόπερ που γνωρίζαμε, τον Βολιάκο τον είδαμε ελάχιστα, ενώ ο Λόβρεν σε αυτήν την ηλικία δύσκολα σε συνεχόμενα παιχνίδια υψηλής αντίδρασης να ανταποκριθεί. Στα άκρα ο Μπάμπα είναι μια του ύψους μια του βάθους, ενώ η αλλαγή του έως τώρα δεν έχει δώσει διαπιστευτήρια αξιόπιστης λύσης στο rotation. O Ντεσπότοφ όταν το παιχνίδι πηγαίνει στην δύναμη πολλές φορές δείχνει αδύναμος να συμμετέχει σε αυτό, ενώ το πρόβλημα στα μαρκαρίσματα του είναι γνωστό από όταν αποκτήθηκε.

Κωνσταντέλιας, Ζίφκοβιτς, Τάισον, Μεϊτέ, Οζντόεφ, Γιακουμάκης και Μπάμπα παίζουν σε υψηλούς ρυθμούς συνεχόμενα παιχνίδια και αυτό μόνο σε καλό δεν θα βγει. Επιτακτική ανάγκη η ενίσχυση τον Ιανουάριο, αλλά και η πιο καθαρή ματιά στην διαχείριση του ρόστερ από τον Λουτσέσκου, με το παράδειγμα του Γάλλου να είναι προς αποφυγή.

Τα κοκόρια κάποια στιγμή θα σταματήσουν να «γεννάνε» με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας και η νοοτροπία της ομάδας να βάλλονται από την πνευματική και την σωματική κόπωση.

Περισσότερα

Απόψεις

Πέρασε από το «μπλόκο» της Λιβαδειάς και είδε τον Γιακουμάκη να καρπώνεται τους κόπους του

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ:

Ο ΠΑΟΚ πέρασε από την Λιβαδειά με 3-2 σε ένα από τα πιο σημαντικά διπλά του φετινού πρωταθλήματος ,καθώς δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τον πολύ καλό Λεβαδειακό αλλά και τις ακατανόητες αποφάσεις του διαιτητή.

Ο «Δικέφαλος» ήταν προετοιμασμένος για μάχη μιας και αντιμετώπιζε την ομάδα με την καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα από την οποία λίγες μέρες πριν είχε δεχθεί βαριά ήττα που τον κλόνισε.Πάραυτα η ομάδα μπήκε με ορμή και πάθος στον αγωνιστικό χώρο με σκοπό να επιβάλλει το παιχνίδι της. Οι παίκτες του Λουτσέσκου κυκλοφόρησαν τη μπάλα, ανέβασαν τις γραμμές ψηλά με σκοπό την άμεση ανάκτηση κατοχής αλλά οι γηπεδούχοι απέδειξαν πόσο καλά έχουν δουλέψει τις αντεπιθέσεις. Οι παίκτες του Νίκου Παπαδόπουλου προηγήθηκαν δύο φορές, όμως οι «ασπρόμαυροι» με τον συνήθη ύποπτο, Οζντόεφ, ισοφάρισαν με δύο κεφαλιές και μάλιστα από κόρνερ. Είναι το δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι που ο ΠΑΟΚ σκοράρει από στατική φάση, γεγονός που δείχνει ότι υπάρχει αξιόλογη βελτίωση στον συγκεκριμένο τομέα.

Ο Γιακουμάκης όμως κατάφερε να κλέψει τη δόξα του Ρώσου χαφ, αφού πέτυχε το νικητήριο γκολ στις καθυστερήσεις και είδε τους κόπους του και τις προσπάθειες του την ώρα του αγώνα να έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο Κρητικός φορ ταιριάζει απόλυτα στο πλάνο του προπονητή, μάχεται,τρέχει, πιέζει, σπάει τη μπάλα, κερδίζει φάουλ και σκοράρει κιόλας. Είναι ένας από τους αγαπημένους ποδοσφαιριστές του Λουτσέσκου και δείχνει να έχει εγκλιματιστεί πλήρως.

Θα σταθώ και στις αποφάσεις του κ. Σιδηρόπουλου, εκεί όπου σε ένα ματς με τόσο πάθος και μονομαχίες κανένας παίκτης του Λεβαδειακού δεν «κιτρινίστηκε». Απεναντίας, ο Μεϊτέ δέχεται την κόκκινη κάρτα αβίαστα. Και ναι, εφόσον είναι επικίνδυνο παιχνίδι η συγκεκριμένη φάση, απορώ του Σιώπη πάνω στον Κωνσταντέλια τι ακριβώς ήταν; Επιπλέον, το σουτ του Τάισον και ενώ το σκορ ήταν στο 2-2 κατευθύνεται προς την εστία του Λοντίγκιν, βρίσκει στο χέρι του αμυντικού του Λεβαδειακού και αλλάζει πορεία. Ο διαιτητής δεν κάνει καν χρήση του VAR στη συγκεκριμένη φάση.

Με αυτά και με αυτά ο ΠΑΟΚ παίρνει ίσως την πιο σημαντική νίκη στο πρωτάθλημα μέχρι τώρα, δείχνει πειθαρχία, μέταλλο και αποδεικνύει ότι είναι μια ομάδα μαχητών. Από δω και πέρα με ανεβασμένη την ψυχολογία ετοιμάζεται για τα επόμενα κομβικά παιχνίδια του Δεκεμβρίου που θέλει να παραμείνει σε τροχιά κορυφής, περιμένοντας και την μεταγραφική ενίσχυση που θα τον βοηθήσει ακόμα περισσότερο.

Περισσότερα

Διαβάστε Ακόμη