Ο Άρης δείχνει το τελευταίο διάστημα να έχει εγκαταλείψει πλήρως την έως τώρα «ουδέτερη» στάση του στα ζητήματα διαιτησίας και να υιοθετεί ξαφνικά μια τακτική έντονης σύγκρουσης, δημιουργώντας κλίμα που δεν συνδέεται με όσα έχουν προηγηθεί στη σεζόν. Η μεταστροφή αυτή κορυφώθηκε στα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ, όπου η «κίτρινη» ΠΑΕ επανέφερε ρητορική καταγγελιών, ανακοινώσεων και υψηλών τόνων.
Το παράδοξο είναι πως αυτή η έντονη αντίδραση δεν συμβαδίζει με τη συνολική εικόνα της χρονιάς. Ο Άρης δεν συγκαταλέγεται στις ομάδες που έχουν υποστεί κατάφωρες αδικίες. Αντιθέτως, υπάρχουν αναμετρήσεις όπου ευνοήθηκε από διαιτητικά λάθη, χωρίς τότε να γίνει η παραμικρή αναφορά από την ΠΑΕ. Η επιλεκτική ευαισθησία, ειδικά όταν αφορά μόνο αγώνες με τον ΠΑΟΚ, δημιουργεί εύλογους προβληματισμούς για τα πραγματικά κίνητρα της έντασης.
Αυτή η αντίφαση γίνεται ακόμη πιο έντονη αν συνδυαστεί με όσα δήλωσε πρόσφατα ο Θόδωρος Καρυπίδης, μιλώντας με εκτίμηση για τις σχέσεις του με τον Μάκη Γκαγκάτση και τον τρόπο λειτουργίας της ΕΠΟ. Συγκεκριμένα, είχε πει:
«Πάντα είχα και έχω μια καλή σχέση με τον Μάκη. Είναι καλός, προσπαθεί να αλλάξει τα πράγματα και τον πιστεύω πολύ. Είναι σε δύσκολη θέση, τον πιέζουν σίγουρα, γιατί προέρχεται και από τον ΠΑΟΚ. Δεν πιστεύω πως ο Μάκης ο Γκαγκάτσης επηρεάζει τον Λανουά και τις διαιτησίες, προσπαθεί να κάνει πίσω και να μην μπλέκεται. Επί θητείας Μπαλτάκου τα είδαμε όλα, πλέον είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα και δεν νομίζω να έχουμε κανένα θέμα».
Και συνέχισε: «Σίγουρα όταν ο πρόεδρος της ΕΠΟ προέρχεται από μια ομάδα, όπως π.χ. ο ΠΑΟΚ, εσείς τι λέτε, οι διαιτητές, χωρίς να τους έχει πει τίποτα δεν επηρεάζονται. Φοβούνται μην έχουν επιπτώσεις στους πίνακες. Θα δώσουν πιο εύκολα ένα σφύριγμα».
Οι δηλώσεις αυτές παρουσιάζουν μια εικόνα σχετικής «ηρεμίας» και αναγνώρισης ότι η φετινή κατάσταση στη διαιτησία είναι βελτιωμένη. Πώς, λοιπόν, δικαιολογείται η έκρηξη οργής, το «ντου» στα αποδυτήρια του ημιχρόνου στην Τούμπα, οι βαριές ανακοινώσεις περί «ντροπής» και η στοχοποίηση του Λανουά;
Η διαφορά λόγων και πράξεων της ΠΑΕ Άρης ενισχύει την άποψη πως η όξυνση δεν αφορά την ουσία των διαιτητικών αποφάσεων, αλλά εξυπηρετεί επικοινωνιακές ανάγκες. Με την πίεση από τον κόσμο να είναι έντονη, ακόμη και σε αγώνες που συνοδεύονται από νίκες ,η δημιουργία ενός αφηγήματος «αδικίας» μοιάζει με μια εύκολη διέξοδο.
Σε μια χρονιά όπου ο Άρης δεν έχει πραγματικό έρεισμα για να υψώνει τόσο τη φωνή του στη διαιτησία, η επιμονή στην ένταση μοιάζει περισσότερο με επιλογή στρατηγικής παρά με αυθόρμητη αντίδραση. Και το ερώτημα που μένει είναι αν αυτή η γραμμή θα συνεχιστεί ή αν ήταν μια προσεκτικά σχεδιασμένη παρένθεση,μια επιστροφή στο «σκληρό ροκ» που επιστρατεύεται μόνο όταν το απαιτούν οι συνθήκες.
