Η σημερινή εξέλιξη, με τον Τέλη Μυστακίδη να καταθέτει επίσημα τον φάκελο του στην ΕΕΑ για την απόκτηση της ΚΑΕ ΠΑΟΚ, υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να αποτελεί την απαρχή ενός πανηγυρικού κύματος ενθουσιασμού στον κόσμο του Δικεφάλου. Δεν μιλάμε για μια απλή αλλαγή διοίκησης. Μιλάμε για την πιθανή είσοδο ενός επιχειρηματία με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, σοβαρότητα και πραγματικό ειδικό βάρος. Σε έναν οργανισμό ( όπως η ΚΑΕ ΠΑΟΚ ) που κουβαλά δεκαετίες οικονομικών δυσκολιών, συνεχών μεταβατικών διοικήσεων, συρρίκνωσης φιλοδοξιών και διάψευσης προσδοκιών.

Κι όμως, ο ενθουσιασμός δεν είναι εκεί. Δεν βλέπεις πανηγυρισμούς, δεν ακούς ξέσπασμα χαράς. Αντίθετα, επικρατεί μια αμηχανία, μια δυσπιστία, ένα «ναι μεν, αλλά». Και όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο σε όσους βλέπουν την εξέλιξη από απόσταση, για τον παλμό της ασπρόμαυρης κοινωνίας… δεν είναι.

Ο λόγος είναι απλός: ο τρόπος. Η είσοδος του Τέλη Μυστακίδη στα κοινά του ΠΑΟΚ,  δεν έγινε με τον τρόπο που θα ενέπνεε αμέσως εμπιστοσύνη. Υπήρξε βιασύνη, έλλειψη επικοινωνιακής στρατηγικής και  κυρίως  απουσία προσωπικής παρουσίας. Ο ίδιος ο άνθρωπος που ετοιμάζεται να αλλάξει τη μοίρα της ΚΑΕ, δεν έχει μιλήσει ποτέ δημόσια. Δεν έχει εκφράσει το όραμά του, δεν έχει περιγράψει τους στόχους του, δεν έχει εξηγήσει πώς αντιλαμβάνεται τον ρόλο του στον ΠΑΟΚ. Αντί γι’ αυτό, όλοι μιλούν αντί για εκείνον. Εκπρόσωποι, παράγοντες, πρώην παράγοντες, επιτροπές, κύκλοι και… «κύκλοι των κύκλων». Το αποτέλεσμα; Φθορά, σκιές, ερωτηματικά.

Οι χειρισμοί του ΑΣ ΠΑΟΚ δεν βοήθησαν. Σε κάθε ανάλογη πρωτοβουλία των τελευταίων μηνών, δημιουργήθηκαν περισσότερες εντυπώσεις παρά ουσία. Είδαμε δηλώσεις χωρίς περιεχόμενο, διαρροές που έμοιαζαν με προσωπικές εκτιμήσεις, μικροπολιτική και ακατανόητο επικοινωνιακό χειρισμό που περισσότερο θόλωνε παρά ξεκαθάριζε το τοπίο. Ο κόσμος κουράστηκε. Και ο κουρασμένος κόσμος δεν ενθουσιάζεται εύκολα, ακόμη κι όταν μπροστά του βρίσκεται μια πραγματική ευκαιρία.

Σήμερα, όμως, φτάνουμε στην τελική ευθεία. Η ΕΕΑ θα συνεδριάσει τις επόμενες ημέρες και αναμένεται να δώσει το «πράσινο φως», η ΚΑΕ ΠΑΟΚ αλλάζει πραγματικά σελίδα. Από τα οικονομικά θαύματα επιβίωσης, περνάμε στη συζήτηση για σχέδιο, ανάπτυξη, ανταγωνισμό , ακόμα και όραμα. Κι αυτό είναι το σημείο μηδέν. Η στιγμή που ο Τέλης Μυστακίδης πρέπει ο ίδιος να μιλήσει.

Να παρουσιαστεί, να εξηγήσει, να πείσει. Να πει ποιος είναι ο στόχος του ΠΑΟΚ στο μπάσκετ. Ποιο είναι το πλάνο του για τις υποδομές, για τις εγκαταστάσεις, για την ομάδα, για τη θέση του συλλόγου στο επαγγελματικό μπάσκετ των επόμενων 10-15 χρόνων. Να μιλήσει για προτεραιότητες. Για ρεαλισμό, αλλά και φιλοδοξία. Να αποσαφηνίσει τι έχει γίνει αυτούς τους μήνες στο παρασκήνιο, αλλά κυρίως, τι πρόκειται να γίνει από εδώ και πέρα.

Γιατί η σιωπή του μέχρι σήμερα ήταν θεμιτή , ίσως και στρατηγική. Από εδώ και πέρα, όμως, η σιωπή δεν βοηθά. Δεν βοηθά τον ίδιο και κυρίως δεν βοηθά τον ΠΑΟΚ. Εάν θέλει να κερδίσει τον κόσμο, δεν φτάνει να επενδύσει οικονομικά. Πρέπει να επενδύσει σε σχέση, σε εμπιστοσύνη, σε διάλογο. Γιατί ο κόσμος του ΠΑΟΚ έχει πληγωθεί πολλές φορές. Δεν αρκείται πλέον σε «ονόματα». Θέλει καθαρό λόγο. Θέλει ξεκάθαρο σχέδιο. Θέλει δέσμευση.

Το νέο κεφάλαιο της ΚΑΕ ΠΑΟΚ μπορεί να γραφτεί. Αλλά για να το πιστέψει ο κόσμος, πρέπει πρώτα να το ακούσει από εκείνον που το υπογράφει.

Κι αυτή τη φορά, πρέπει να μιλήσει ο ίδιος.

Γράφει ο Γιάννης Χατζηιωαννίδης

Οι αθλητικές ομάδες παύουν πλέον να αποτελούν αποκλειστικά «επενδύσεις πάθους» για τους υπερπλούσιους του πλανήτη και εξελίσσονται σε ώριμα επενδυτικά assets. Σύμφωνα με στοιχεία της JP Morgan, οι δισεκατομμυριούχοι πελάτες της πολλαπλασιάζουν τις τοποθετήσεις τους στον χώρο των σπορ, καθώς οι αποτιμήσεις των ομάδων εκτοξεύονται και προσελκύουν ολοένα και περισσότερα κεφάλαια από hedge funds και εταιρείες ιδιωτικών επενδύσεων.

Περίπου το 20% των 111 δισεκατομμυριούχων οικογενειών που εξυπηρετεί η αμερικανική τράπεζα διαθέτουν πλέον πλειοψηφικά μερίδια σε αθλητικές ομάδες, έναντι μόλις 6% πριν από τρία χρόνια. Παράλληλα, σχεδόν το ένα τρίτο των οικογενειών που συμμετείχαν στην έρευνα – με συνολική καθαρή περιουσία άνω των 500 δισ. δολαρίων – έχουν επενδύσει σε ομάδες, στάδια ή αθλητικές εγκαταστάσεις. Έτσι, ο αθλητισμός κατατάσσεται πλέον στην κορυφή των εξειδικευμένων επενδυτικών κατηγοριών, ξεπερνώντας την τέχνη και τα συλλεκτικά αυτοκίνητα.

«Ο αθλητισμός έχει γίνει κάτι περισσότερο από μια επένδυση πάθους· αποτελεί πλέον ουσιαστικό κομμάτι των επενδυτικών χαρτοφυλακίων», σημείωσε ο Άντριου Λ. Κοέν, εκτελεστικός πρόεδρος της JP Morgan Private Bank.

Η τάση αυτή ενισχύεται και από τους μεγάλους διαχειριστές κεφαλαίων, όπως οι Apollo Global Management και Ares Management, οι οποίοι εισέρχονται δυναμικά στον χώρο, ποντάροντας στην άνοδο των αξιών των ομάδων και στις σταθερές ροές εσόδων από τηλεοπτικά δικαιώματα και εμπορικές συνεργασίες.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η αγορά των αθλητικών franchises είναι η πιο ώριμη στον κόσμο, τα ρεκόρ σπάνε το ένα μετά το άλλο. Το NBA ενέκρινε πρόσφατα την αγορά των Los Angeles Lakers από τον επενδυτή Μαρκ Γουόλτερ έναντι 10 δισ. δολαρίων, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ των 6,1 δισ. που είχε σημειώσει η πώληση των Boston Celtics. Στην κορυφή, ωστόσο, βρίσκονται οι New York Giants του NFL, των οποίων το 10% εξαγοράστηκε από την Τζούλια Κοχ και την οικογένειά της για 10,3 δισ. δολάρια.

Παρότι οι ΗΠΑ παραμένουν η «Μέκκα» των αθλητικών επενδύσεων, η διεθνής αγορά παρουσιάζει ραγδαία ανάπτυξη. Ο Κοέν επισημαίνει πως οι ευκαιρίες επεκτείνονται πέρα από τον Ατλαντικό, με παραδείγματα όπως ο Τσέχος μεγιστάνας Μιχάλ Στρναντ, που απέκτησε πλειοψηφικό μερίδιο στη Βικτόρια Πλζεν, αντίπαλο του Παναθηναϊκού στο Europa League.

Στην Ευρώπη, κορυφαίοι βιομήχανοι και επενδυτές ακολουθούν την ίδια πορεία. Ο Τζιμ Ράτκλιφ, ιδρυτής της Ineos, απέκτησε το 2024 περίπου το 1/3 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ καταβάλλοντας 1,5 δισ. δολάρια – επένδυση που του δίνει σημαντικό ρόλο στη διοίκηση της ιστορικής αγγλικής ομάδας.

Με περιουσίες που αγγίζουν τα 30 δισ. δολάρια, οι νέοι «παίκτες» του αθλητικού κεφαλαίου δεν βλέπουν πλέον τον αθλητισμό μόνο ως μέσο προβολής ή κοινωνικού κύρους, αλλά ως μια στρατηγική επένδυση υψηλής απόδοσης. Το παιχνίδι των μεγάλων επενδύσεων έχει μόλις ξεκινήσει – και το γήπεδο είναι πλέον παγκόσμιο.