Γράφει ο Γιάννης Χατζηιωαννίδης

Οι αθλητικές ομάδες παύουν πλέον να αποτελούν αποκλειστικά «επενδύσεις πάθους» για τους υπερπλούσιους του πλανήτη και εξελίσσονται σε ώριμα επενδυτικά assets. Σύμφωνα με στοιχεία της JP Morgan, οι δισεκατομμυριούχοι πελάτες της πολλαπλασιάζουν τις τοποθετήσεις τους στον χώρο των σπορ, καθώς οι αποτιμήσεις των ομάδων εκτοξεύονται και προσελκύουν ολοένα και περισσότερα κεφάλαια από hedge funds και εταιρείες ιδιωτικών επενδύσεων.

Περίπου το 20% των 111 δισεκατομμυριούχων οικογενειών που εξυπηρετεί η αμερικανική τράπεζα διαθέτουν πλέον πλειοψηφικά μερίδια σε αθλητικές ομάδες, έναντι μόλις 6% πριν από τρία χρόνια. Παράλληλα, σχεδόν το ένα τρίτο των οικογενειών που συμμετείχαν στην έρευνα – με συνολική καθαρή περιουσία άνω των 500 δισ. δολαρίων – έχουν επενδύσει σε ομάδες, στάδια ή αθλητικές εγκαταστάσεις. Έτσι, ο αθλητισμός κατατάσσεται πλέον στην κορυφή των εξειδικευμένων επενδυτικών κατηγοριών, ξεπερνώντας την τέχνη και τα συλλεκτικά αυτοκίνητα.

«Ο αθλητισμός έχει γίνει κάτι περισσότερο από μια επένδυση πάθους· αποτελεί πλέον ουσιαστικό κομμάτι των επενδυτικών χαρτοφυλακίων», σημείωσε ο Άντριου Λ. Κοέν, εκτελεστικός πρόεδρος της JP Morgan Private Bank.

Η τάση αυτή ενισχύεται και από τους μεγάλους διαχειριστές κεφαλαίων, όπως οι Apollo Global Management και Ares Management, οι οποίοι εισέρχονται δυναμικά στον χώρο, ποντάροντας στην άνοδο των αξιών των ομάδων και στις σταθερές ροές εσόδων από τηλεοπτικά δικαιώματα και εμπορικές συνεργασίες.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου η αγορά των αθλητικών franchises είναι η πιο ώριμη στον κόσμο, τα ρεκόρ σπάνε το ένα μετά το άλλο. Το NBA ενέκρινε πρόσφατα την αγορά των Los Angeles Lakers από τον επενδυτή Μαρκ Γουόλτερ έναντι 10 δισ. δολαρίων, ξεπερνώντας το προηγούμενο ρεκόρ των 6,1 δισ. που είχε σημειώσει η πώληση των Boston Celtics. Στην κορυφή, ωστόσο, βρίσκονται οι New York Giants του NFL, των οποίων το 10% εξαγοράστηκε από την Τζούλια Κοχ και την οικογένειά της για 10,3 δισ. δολάρια.

Παρότι οι ΗΠΑ παραμένουν η «Μέκκα» των αθλητικών επενδύσεων, η διεθνής αγορά παρουσιάζει ραγδαία ανάπτυξη. Ο Κοέν επισημαίνει πως οι ευκαιρίες επεκτείνονται πέρα από τον Ατλαντικό, με παραδείγματα όπως ο Τσέχος μεγιστάνας Μιχάλ Στρναντ, που απέκτησε πλειοψηφικό μερίδιο στη Βικτόρια Πλζεν, αντίπαλο του Παναθηναϊκού στο Europa League.

Στην Ευρώπη, κορυφαίοι βιομήχανοι και επενδυτές ακολουθούν την ίδια πορεία. Ο Τζιμ Ράτκλιφ, ιδρυτής της Ineos, απέκτησε το 2024 περίπου το 1/3 της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ καταβάλλοντας 1,5 δισ. δολάρια – επένδυση που του δίνει σημαντικό ρόλο στη διοίκηση της ιστορικής αγγλικής ομάδας.

Με περιουσίες που αγγίζουν τα 30 δισ. δολάρια, οι νέοι «παίκτες» του αθλητικού κεφαλαίου δεν βλέπουν πλέον τον αθλητισμό μόνο ως μέσο προβολής ή κοινωνικού κύρους, αλλά ως μια στρατηγική επένδυση υψηλής απόδοσης. Το παιχνίδι των μεγάλων επενδύσεων έχει μόλις ξεκινήσει – και το γήπεδο είναι πλέον παγκόσμιο.

Το βράδυ της Τετάρτης, μετά τη νίκη του ΠΑΟΚ απέναντι στην Ανβίλ, στο Παλατάκι δεν κυριάρχησε μόνο η χαρά για το αποτέλεσμα. Κυριάρχησε η συγκίνηση. Όταν ο Θανάσης Χατζόπουλος κατευθύνθηκε προς το παρκέ, οι φίλαθλοι σηκώθηκαν όρθιοι. Ολόκληρο το γήπεδο τον αποθέωσε. Δεν ήταν απλώς ένα χειροκρότημα, ήταν μια συλλογική έκφραση ευγνωμοσύνης προς έναν άνθρωπο που τα τελευταία χρόνια έγινε συνώνυμο της σταθερότητας, της αξιοπιστίας και της πίστης στην ομάδα.

Για μένα προσωπικά, δεν υπήρξε καμία έκπληξη. Αυτή η σχέση σεβασμού ανάμεσα στον κόσμο και τον Θανάση Χατζόπουλο δεν χτίστηκε μέσα σε ένα βράδυ. Χτίστηκε μέσα από κόπο, επιλογές και σιωπηλές πράξεις. Ο Χατζόπουλος δεν υποσχέθηκε ποτέ θαύματα, απλώς έκανε τη δουλειά του, με σοβαρότητα και καθαρό βλέμμα. Και αυτό, σε εποχές που κυριαρχεί η υπερβολή και η ευκολία, είναι ίσως το πιο σπάνιο πράγμα.

Όταν ανέλαβε την ΚΑΕ, η ομάδα βρισκόταν σε μια από τις πιο δύσκολες φάσεις της ιστορίας της. Με οικονομικά προβλήματα, εσωτερική αστάθεια και ένα κλίμα απογοήτευσης. Εκείνος όμως δεν έτρεξε να κρυφτεί, ούτε έψαξε δικαιολογίες. Πίστεψε ότι ο ΠΑΟΚ μπορεί να ξανασταθεί όρθιος , και το πίστεψε ειλικρινά. Έβαλε το προσωπικό του κεφάλαιο, οικονομικό αλλά και ψυχικό, και στάθηκε μπροστά. Έδειξε τι σημαίνει να αγαπάς κάτι όχι στα λόγια, αλλά στις δύσκολες στιγμές του.

Και σιγά σιγά, αυτό το παράδειγμα άρχισε να μεταδίδεται. Ο ΠΑΟΚ άρχισε να ξαναβρίσκει την αξιοπρέπειά του. Η διοίκηση έγινε πιο σταθερή, το αγωνιστικό τμήμα πιο σοβαρό, το γήπεδο άρχισε να γεμίζει ξανά. Ο κόσμος είδε ότι κάτι αλλάζει. Είδε ανθρώπους να λειτουργούν με διαφάνεια, συνέπεια και προοπτική. Και αυτό αρκούσε για να επιστρέψει η πίστη.

Για τους φιλάθλους, ο Χατζόπουλος δεν ήταν ποτέ “ο πρόεδρος” με την κλασική έννοια. Ήταν ο ΠΑΟΚτσής που καθόταν δίπλα τους στις κερκίδες, που ένιωθε κάθε νίκη και κάθε ήττα, που έβαζε πλάτη όχι γιατί “έπρεπε”, αλλά γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Είναι ένας άνθρωπος που στάθηκε μπροστά χωρίς να ζητήσει τίποτα. Δεν επιδίωξε την αναγνώριση, κι όμως την κέρδισε με τον πιο αληθινό τρόπο, μέσα από το σεβασμό του κόσμου.

Τώρα, που όλα δείχνουν πως η παρουσία του στην ηγεσία της ΚΑΕ πλησιάζει στο τέλος της, δεν χρειάζεται να μιλήσουν οι αριθμοί. Μιλούν οι εικόνες: τα χαμόγελα στις εξέδρες, η υπερηφάνεια στις φανέλες, το συναίσθημα που επιστρέφει κάθε φορά που η ομάδα μπαίνει στο παρκέ. Αυτά είναι τα δικά του “τρόπαια”. Και για όποιον αγαπά αυτόν τον σύλλογο, ξέρει πως είναι τα πιο σημαντικά.

Ο Θανάσης Χατζόπουλος άφησε πίσω του έναν ΠΑΟΚ διαφορετικό απ’ αυτόν που παρέλαβε. Πιο υγιή, πιο σταθερό, πιο ενωμένο. Κυρίως όμως, άφησε πίσω του ένα παράδειγμα ηγεσίας που βασίζεται στην αγάπη, στη συνέπεια και στην αλήθεια. Και αυτά δεν ξεχνιούνται.

Ίσως, τελικά, αυτό να είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα που μπορεί να έχει ένας πρόεδρος: να φεύγει, αλλά να ξέρεις πως άφησε κάτι δικό του πίσω. Μια παρακαταθήκη, μια στάση ζωής.Κι αυτό, στον ΠΑΟΚ, λέγεται Θανάσης Χατζόπουλος.