Ακολουθήστε μας

Απόψεις

Ένας πατέρας φάρος σ’ έναν κόσμο πάθους και πίστης

Σήμερα, η ασπρόμαυρη οικογένεια θρηνεί. Η καρδιά του ΠΑΟΚ χτυπά πιο αργά, πιο βαριά. Ο Λουκάς Μήλιος, ο πατέρας του αγαπημένου Γιαννάκη, έφυγε από τη ζωή, αφήνοντας πίσω του μια ιστορία γεμάτη αγάπη, πίστη και αφοσίωση — μια ιστορία που δύσκολα μπορεί να αποτυπωθεί με λόγια.

Όσα λόγια κι αν γραφτούν, δεν μπορούν να χωρέσουν το μεγαλείο της παρουσίας του. Ο κύριος Λουκάς δεν ήταν απλώς ο πατέρας ενός γιου· ήταν συνοδοιπόρος στα όνειρα, στήριγμα στις δυσκολίες, και καθρέφτης της πίστης για έναν σύλλογο που για πολλούς δεν είναι απλώς ομάδα — είναι ζωή.

Για 44 ολόκληρα χρόνια, ο κ. Λουκάς στάθηκε δίπλα στον Γιαννάκη του, όχι μόνο ως πατέρας, αλλά ως φίλος, προστάτης, οδηγός και σύντροφος ζωής. Από τα πρώτα βήματα του γιου του μέχρι τις αμέτρητες στιγμές στα γήπεδα, στις εξέδρες, στα ταξίδια, στις αγκαλιές των ΠΑΟΚτσήδων, ήταν πάντα εκεί. Δεν υπήρξε ποτέ στιγμή που να τον άφησε μόνο. Ο Γιαννάκης και ο Λουκάς ήταν ένα. Ένα σώμα, μια ψυχή, μια καρδιά δεμένη για πάντα με τα χρώματα του ΠΑΟΚ.

Ένα ταξίδι ζωής μέσα στα γήπεδα

Όσοι γνώριζαν τον κ. Λουκά, ξέρουν πως δεν υπήρξε γήπεδο στην Ελλάδα που να μην πάτησε το πόδι του μαζί με τον Γιαννάκη. Από την Τούμπα μέχρι το Παλατάκι, από την Κρήτη μέχρι την Ξάνθη, από τις νίκες μέχρι τις ήττες, ο Λουκάς ήταν εκεί, πάντα στο πλευρό του παιδιού του, πάντα με εκείνο το ήρεμο χαμόγελο, τη στοργική του ματιά και το βλέμμα γεμάτο περηφάνια.

Δεν ήταν φίλαθλος του ΠΑΟΚ μόνο. Ήταν κομμάτι του ΠΑΟΚ. Κάθε του ανάσα, κάθε του ταξίδι, κάθε του μέρα είχε μέσα της το μαύρο και το άσπρο, τα χρώματα που έγιναν τρόπος ζωής. Και μέσα σ’ αυτό το ταξίδι, είχε πάντα στο πλευρό του τον Γιαννάκη – τον γιο του, τον ήρωά του, το καμάρι του.

Η αγάπη ενός πατέρα που δεν γνώρισε όρια

Η σχέση τους δεν ήταν απλώς σχέση πατέρα και γιου. Ήταν μια ιερή ένωση ψυχών. Ο κ. Λουκάς δεν κουράστηκε ποτέ. Δεν παραπονέθηκε ποτέ. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, αφιέρωνε τη ζωή του στο παιδί του, με ανιδιοτελή αγάπη και απέραντη υπομονή. Ήξερε πως το χαμόγελο του Γιαννάκη ήταν το φως της δικής του ζωής.

Και μέσα από αυτή τη διαδρομή, έγινε παράδειγμα για όλους. Ένα ζωντανό μάθημα ανθρώπινης δύναμης, πίστης και αφοσίωσης. Ένας πατέρας που δεν ζήτησε τίποτα, αλλά έδωσε τα πάντα. Που δεν ζήτησε αναγνώριση, αλλά κέρδισε σεβασμό. Που δεν μιλούσε πολύ, αλλά η παρουσία του έλεγε όσα δεν μπορούν να ειπωθούν.

«Πάντα μαζί, για πάντα ΠΑΟΚ»

Για 44 χρόνια, πατέρας και γιος πορεύονταν μαζί. Όλοι τους ήξεραν. Όλοι τους αγαπούσαν. Στα γήπεδα, στο Παλατάκι, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, οι δυο τους ήταν σύμβολο αφοσίωσης. Μια εικόνα που μιλούσε από μόνη της — ο Γιαννάκης με το χαμόγελό του και δίπλα του ο Λουκάς, με το βλέμμα του γεμάτο περηφάνια και προστασία.

Κάθε ΠΑΟΚτσής που τους συνάντησε έπαιρνε κάτι από αυτή τη λάμψη. Από αυτή την καθαρή, αληθινή αγάπη. Κι αν σήμερα οι εξέδρες είναι πιο άδειες, αν η πόλη δείχνει λίγο πιο σιωπηλή, είναι γιατί έφυγε ένας άνθρωπος που συνόδευε τη ζωή του ΠΑΟΚ με καρδιά και ψυχή.

Μια απουσία που δεν θα καλυφθεί ποτέ

Η απουσία του θα είναι μεγάλη. Ο Γιαννάκης χάνει τον πατέρα του, το στήριγμά του, το χέρι που τον κρατούσε σε κάθε βήμα. Μα δεν χάνει τη δύναμή του. Γιατί ο Λουκάς θα συνεχίσει να είναι εκεί, αόρατος μα παντοτινός, σε κάθε κάθισμα του γηπέδου, σε κάθε γκολ, σε κάθε στιγμή χαράς ή λύπης.

Ο ουρανός απέκτησε σήμερα έναν ακόμη άγγελο με ασπρόμαυρη ψυχή. Κι αν υπάρχει γήπεδο στον Παράδεισο, εκεί ο κύριος Λουκάς σίγουρα θα φοράει το κασκόλ του ΠΑΟΚ, θα χαμογελά και θα φωνάζει δυνατά:
«Μπράβο, Γιαννάκη μου! Μπράβο, ΠΑΟΚ!»

Καλό ταξίδι, κύριε Λουκά. Σε αποχαιρετά όλη η οικογένεια του ΠΑΟΚ, με σεβασμό, αγάπη και ευγνωμοσύνη. Γιατί οι αληθινοί ήρωες δεν χρειάζονται φωνές για να ακουστούν — αρκεί η σιωπή τους, για να μείνει αιώνια στη μνήμη όλων μας.

Απόψεις

Σπουδαία νίκη μεν, «φωνάζει» για ενίσχυση δε

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ:

Τα «μπλόκα» των αγροτών είναι γεγονότα της επικαιρότητας που απασχολούν τα δελτία ειδήσεων. Το «μπλόκο» που πήγε να στήσει ο Τάσος Σιδηρόπουλος είναι αυτό που κατάφερε να ξεπεράσει ο Δικέφαλος του Βορρά, ωστόσο η αναμέτρηση στην Βοιωτία ανέδειξε κενά που επιβάλλεται να καλυφθούν αν ο ΠΑΟΚ θέλει να κυνηγήσει μέχρι τέλους τους στόχους του.

 Γράφει ο Παναγιώτης Μαυρόπουλος 

Μια αναμέτρηση με πολλές παγίδες κλήθηκε να δώσει χθες η ομάδα του Λουτσέσκου. Είχε να αντιμετωπίσει μια εκ των εκπλήξεων του πρωταθλήματος, μια εξαιρετική ομάδα όπως είναι ο Λεβαδειακός και δικαίως βρίσκεται αυτή την στιγμή στην 4η θέση του βαθμολογικού πίνακα.

Οι «ασπρόμαυροι» βρέθηκαν νωρίς πίσω στο σκορ, σε μια ολιγωρία της άμυνας τους. Ευτύχησαν να ισοφαρίσουν σε ένα κρίσιμο σημείο με τον Οζντόεφ να παίρνει την κεφαλιά, την μπάλα να χτυπάει στον Όζμπολτ και να καταλήγει στα δίχτυα. Οι γηπεδούχοι πήραν ξανά κεφάλι στο σκορ, σε μια εξαιρετική μετάβαση, με τρομερή ταχύτητα. Ο ΠΑΟΚ είχε και πάλι γρήγορη αντίδραση, ξανά με τον Ρώσο χάφ, και πάλι από κόρνερ. Η κόκκινη που παίρνει ο Μεϊτέ λίγα λεπτά αργότερα, είναι καθαρά θέμα κόπωσης. Σερί ενενηντάλεπτα, για ένα ιδιαίτερο κορμί είναι κακή διαχείριση από την πλευρά του Ρουμάνου τεχνικού. Ίσως η αποβολή ήταν ο μοναδικός τρόπος να μην αγωνιστεί την Τετάρτη στον αγώνα Κυπέλλου. Μια κάρτα την οποία δικαίως είδε ο Γάλλος χάφ, ενώ σε κάποιο άλλο γήπεδο, άλλος χάφ, Ελληνικής καταγωγής σε ίδιο μαρκάρισμα, δεν ούτε την κίτρινη.

Με παίχτη λιγότερο και την πλάτη στον τοίχο, η ομάδα συγκεντρώθηκε, με τον Λεβαδειακό να αιφνιδιάζεται που βρέθηκε με την μπάλα στην κατοχή του, καθώς το ατού του είναι η γρήγορη μετάβαση. Ο Γιακουμάκης ότι δεν έκανε λίγο πριν την συμπλήρωση των 90′, το έκανε στις καθυστερήσεις, έπειτα από μια τρελή κούρσα του Τάισον, με τον Τσοκάι να μην προλαβαίνει να του κάνει ούτε φάουλ. Δικαιώθηκε ο Λουτσέσκου, για την επιλογή του να κάνει αλλαγή στην αλλαγή τον Ντεσπότοφ, ελέω της αποβολής. Απόδραση που στέλνει μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, κυρίως σε αυτούς που χθες στο πειθαρχικό τα έκαναν μαντάρα, αλλά κλείνοντας και τα μάτια τους σε καταφανέστατο πέναλτι.

Το έτερο μήνυμα της βραδιάς είναι πως η ομάδα χρειάζεται ενίσχυση. Η θετική πλευρά είναι πως μετράμε αντίστροφα για την έλευση του Ζαφείρη, ο οποίος θα είναι διαθέσιμος με τον ερχομό του νέου έτους.  Το μεγάλο πρόβλημα είναι στο κέντρο της άμυνας, όπου η μόνη σταθερά λέγεται Γιάννης Μιχαηλίδης. Ο Κεντζιόρα φέτος δεν θυμίζει σε τίποτα τον τίμιο Πολωνό στόπερ που γνωρίζαμε, τον Βολιάκο τον είδαμε ελάχιστα, ενώ ο Λόβρεν σε αυτήν την ηλικία δύσκολα σε συνεχόμενα παιχνίδια υψηλής αντίδρασης να ανταποκριθεί. Στα άκρα ο Μπάμπα είναι μια του ύψους μια του βάθους, ενώ η αλλαγή του έως τώρα δεν έχει δώσει διαπιστευτήρια αξιόπιστης λύσης στο rotation. O Ντεσπότοφ όταν το παιχνίδι πηγαίνει στην δύναμη πολλές φορές δείχνει αδύναμος να συμμετέχει σε αυτό, ενώ το πρόβλημα στα μαρκαρίσματα του είναι γνωστό από όταν αποκτήθηκε.

Κωνσταντέλιας, Ζίφκοβιτς, Τάισον, Μεϊτέ, Οζντόεφ, Γιακουμάκης και Μπάμπα παίζουν σε υψηλούς ρυθμούς συνεχόμενα παιχνίδια και αυτό μόνο σε καλό δεν θα βγει. Επιτακτική ανάγκη η ενίσχυση τον Ιανουάριο, αλλά και η πιο καθαρή ματιά στην διαχείριση του ρόστερ από τον Λουτσέσκου, με το παράδειγμα του Γάλλου να είναι προς αποφυγή.

Τα κοκόρια κάποια στιγμή θα σταματήσουν να «γεννάνε» με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας και η νοοτροπία της ομάδας να βάλλονται από την πνευματική και την σωματική κόπωση.

Περισσότερα

Απόψεις

Πέρασε από το «μπλόκο» της Λιβαδειάς και είδε τον Γιακουμάκη να καρπώνεται τους κόπους του

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ:

Ο ΠΑΟΚ πέρασε από την Λιβαδειά με 3-2 σε ένα από τα πιο σημαντικά διπλά του φετινού πρωταθλήματος ,καθώς δεν είχε να αντιμετωπίσει μόνο τον πολύ καλό Λεβαδειακό αλλά και τις ακατανόητες αποφάσεις του διαιτητή.

Ο «Δικέφαλος» ήταν προετοιμασμένος για μάχη μιας και αντιμετώπιζε την ομάδα με την καλύτερη επίθεση στο πρωτάθλημα από την οποία λίγες μέρες πριν είχε δεχθεί βαριά ήττα που τον κλόνισε.Πάραυτα η ομάδα μπήκε με ορμή και πάθος στον αγωνιστικό χώρο με σκοπό να επιβάλλει το παιχνίδι της. Οι παίκτες του Λουτσέσκου κυκλοφόρησαν τη μπάλα, ανέβασαν τις γραμμές ψηλά με σκοπό την άμεση ανάκτηση κατοχής αλλά οι γηπεδούχοι απέδειξαν πόσο καλά έχουν δουλέψει τις αντεπιθέσεις. Οι παίκτες του Νίκου Παπαδόπουλου προηγήθηκαν δύο φορές, όμως οι «ασπρόμαυροι» με τον συνήθη ύποπτο, Οζντόεφ, ισοφάρισαν με δύο κεφαλιές και μάλιστα από κόρνερ. Είναι το δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι που ο ΠΑΟΚ σκοράρει από στατική φάση, γεγονός που δείχνει ότι υπάρχει αξιόλογη βελτίωση στον συγκεκριμένο τομέα.

Ο Γιακουμάκης όμως κατάφερε να κλέψει τη δόξα του Ρώσου χαφ, αφού πέτυχε το νικητήριο γκολ στις καθυστερήσεις και είδε τους κόπους του και τις προσπάθειες του την ώρα του αγώνα να έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα. Ο Κρητικός φορ ταιριάζει απόλυτα στο πλάνο του προπονητή, μάχεται,τρέχει, πιέζει, σπάει τη μπάλα, κερδίζει φάουλ και σκοράρει κιόλας. Είναι ένας από τους αγαπημένους ποδοσφαιριστές του Λουτσέσκου και δείχνει να έχει εγκλιματιστεί πλήρως.

Θα σταθώ και στις αποφάσεις του κ. Σιδηρόπουλου, εκεί όπου σε ένα ματς με τόσο πάθος και μονομαχίες κανένας παίκτης του Λεβαδειακού δεν «κιτρινίστηκε». Απεναντίας, ο Μεϊτέ δέχεται την κόκκινη κάρτα αβίαστα. Και ναι, εφόσον είναι επικίνδυνο παιχνίδι η συγκεκριμένη φάση, απορώ του Σιώπη πάνω στον Κωνσταντέλια τι ακριβώς ήταν; Επιπλέον, το σουτ του Τάισον και ενώ το σκορ ήταν στο 2-2 κατευθύνεται προς την εστία του Λοντίγκιν, βρίσκει στο χέρι του αμυντικού του Λεβαδειακού και αλλάζει πορεία. Ο διαιτητής δεν κάνει καν χρήση του VAR στη συγκεκριμένη φάση.

Με αυτά και με αυτά ο ΠΑΟΚ παίρνει ίσως την πιο σημαντική νίκη στο πρωτάθλημα μέχρι τώρα, δείχνει πειθαρχία, μέταλλο και αποδεικνύει ότι είναι μια ομάδα μαχητών. Από δω και πέρα με ανεβασμένη την ψυχολογία ετοιμάζεται για τα επόμενα κομβικά παιχνίδια του Δεκεμβρίου που θέλει να παραμείνει σε τροχιά κορυφής, περιμένοντας και την μεταγραφική ενίσχυση που θα τον βοηθήσει ακόμα περισσότερο.

Περισσότερα

Διαβάστε Ακόμη